Con pouca sorpresa, asistín á consolidación do Encontro Irmandiño, coa aproximación de persoas ligadas ao SLG. A parte escura da política, evidénciase sempre nesta necesidade imperiosa de apoios, con independencia das actitudes, coherencia, incluso ideoloxía dos e das que conflúen en tales achegamentos. Supoño que EI contaba con que unha base social, vinculada á organización agraria, sumase forzas na súa aproximación á cúpula do BNG. Mais, eran e son malos tempos para unha organización agraria que perdeu o apoio das bases, dinamitou a confianza que nela depositaran anos atrás os afiliados e afiliadas, labregos e labregas preocupadas polo seu futuro profesional e de todo o sector. Feito que quedou evidenciado coas mobilizacións, desligadas das distintas organizacións agrarias, realizadas por Gandeiros Unidos, que expulsaron das súas actividades, incluíndo momentos de tensión, á actual secretaria xeral das Labregas. Consciente das súas limitacións, o SLG comezou a deixarse ver entre as correntes 'alternativas', políticas e de acción, mais coa problemática de que son entornos demasiado urbanos como para corresponder aos intereses da organización. Con todo, son lugares moi axeitados para deitar o discurso ambiguo e pouco definido que hoxe en día impera nas organizacións vencelladas ao agro.

Como resposta particular ás últimas declaracións de Concha Trigo, membro de EI presente no Consello Nacional do BNG, que solicita un maior achegamento da organización frontista ao Sindicato Labrego, e alén das disputas internas que distancian posturas, mais por unha actitude infantil de conflitos persoais que por verdadeiras diferenzas políticas, cómpre aclarar que se ben é certo que o BNG converteuse nunha organización socialdemócrata que perdeu o norte nas súas reivindicacións fundamentais, que eliminou progresivamente todo contacto coa base social que o sostiña, non pode relacionarse cunha organización como o SLG, até que esta limpe a súa imaxe, luxada nos últimos anos ao saír á luz o tratamento vexatorio que ofrecía a traballadores e traballadoras, aos salarios de miseria que, aínda hoxe, non respectan convenios colectivos, até que pida perdón e rectifique, até que retome o seu interese pola clase e se deixe de servir de moeda de cambio, comprando e vendendo apoios para formar parte do aparato máis escuro da política.