Higinio Vivas López, era un amante do monte, deixounos leccións de honradez, compañeirismo, solidariedade cos seus veciños, humildade, compromiso...un raiano de nacemento e espírito, o día da túa despedida estaban amigos do outro lado desa Raia imaxinaria que para os desta zona nunca foi fronteira, unha demostración máis da túa grande humanidade.
Hixinio adicou a súa vida a plantar árbores no Val de Monterrei, na Serra de Meda, na Serra do Larouco, en Penas Libres...e a apagar incendios en Galicia, integrante dende o ano 1996 da Brigada forestal de Infesta. "Fóisenos un gran compañeiro, un dos mellores" era o laio máis repetido polos compañeiros da súa brigada e maila brigada de Matamá, compañeiros que estiveron con el no último incendio da súa vida en Castrelo do Val, o xogo da ruleta rusa a que a cotío nos enfrontamos os traballadores e traballadoras forestais fixo que che tocara a ti.
Vai a facer un ano que Higinio nos deixou en Fontefría (Castrelo do Val), o 27 de marzo; Vai facer un ano que o despedimos en Espiño (Oimbra), o 28 de marzo.
Hixinio por eiquí as cousas aínda non mudaron todo o que é preciso e o fedor funesto do monte calcinado xungue aos extremos deste pequeno país, unha terra que arde en silencio, un país calcinado na que os seus gobernantes esfórzanse máis en agochar a realidade que en atopar solucións para rematar coa impunidade coa que actúan os incendiarios, en rematar co cancro enquistado hoxe xa convertido nunha metástase a que a sociedade incomprensiblemente lle da as costas. Gobernantes e sociedade incapaces e incompetentes que non valoran, por tanta mentira e engano premeditado, o traballo dos servidores públicos forestais.
Hixinio, xa fai moito tempo que dixo un sabio que: "a loucura é seguir facendo o mesmo e esperar resultados diferentes" escribo no meu nome, mais estou seguro que tódolos compañeiros e compañeiras hoxe están dacordo comigo. O monte foi a túa vida, o monte é a nosa vida, na túa lembranza, na de Iñigo, na de Julio e Rodrigo, na de Diego, na de Antonio, na de José Luis, na de Miguel Ángel...perdóame, son tantos os compañeiros e compañeiras que nos teñen deixado nas mesmas circunstancias que a túa que sen querelo seguro que me esquezo de alguén. A vosa lembranza, a vosa adicación e a vosa vida na loita contra os incendios forestais debe axudarnos, a pesares das grandes eivas de equipamento, medios e materiais, a seguir loitando na defensa dos ecosistemas forestais, na protección do noso patrimonio natural e en mudar a situación na que nos atopamos.
As bibliotecas están cheas de libros que se poñen amárelos, a súa sabedoría brilla mortecinamente; mais, o extraordinario libro da natureza ofrécenos tódalas "primaveiras" unha edición espectacularmente renovada.
"A natureza coñece o gran segredo e sorrí"
Como remate, un berro de vellos forestais, Saúde e Monte!!!
Base Forestal de Vilamaior – Val de Monterrei, 26 de marzo de 2013
Xosé Santos Otero – traballador forestal"
Foto: pablokdc / Flickr - Alguns direitos reservados - Incêndio na Galiza.
