E o final, a politica é igual: garantir a unidade e estabilidade de España, dentro da OTAN ("non tocaremos os pactos das bases militares", representante de Podemos por Sevilla dixit) e a UE (o obxetivo non é romper coa UE, é a sua reforma, Iglesias dixit).

Podemos dalgún xeito hoxe é o PSOE dos 80, garanten ao capital a estabilidade politica que precisa para manter a explotación dos traballadores e traballadoras e a opresion dos pobos (internos, "unidade de España" e externos, "a OTAN"), a través de atar ás forzas politicas que podan romper esa estabilidade: ANOVA na Galiza, que entrou polo aro, as bases de Compromís en Valencia rexeitaron o acordo (a ver se ANOVA aprende); fixoo nas Catalanas co acordo que levou ao IcV e EUiA ao fracaso.

E os que non aceptan esa loxica, como o BNG -e insisto, estes teñen a sua penitencia propria pola su inconsecuencia ao se atar a forzas burguesas como CxG ou Terra Galega-, e calquera é outra é o sectario... mentras eles son presentados polos medios como os unitarios.

Podemos como o problema e non a solución

Ao reducir a pelexa politica no Estado Español a acabar co PP, estase simplificando o que é o problema central, a crise do rexime. De igual xeito qeu reducir o proceso catalán a Artur Mas, como se éste fose o xermolo do independentismo catalán (e como fan todas as forzas polticas, comezando polos adalides do cambio, Podemos: "Rajoy foi o mellor director de campaña de Mas, e éste está favorecendo a permanencia de Rajoy", o "guru" Errejon dixit), é un erro consciente para negar diante da poboaciòn española que o proceso catalán nasceu moito antes de Mas, e non morrera con el (alen dun insulto á intelixencia de millons de catalanas e cataláns, que estan pola soberanía, estea Mas ou non), pechar o problema do Estado Español ao PP, ou como moito ao PPSOE, é ignorar conscientemente que a crise afecta a mais institucions, a todas as institucions, do rexime, e nomeadamente algumhas das mais importantes (que non é o goberno de quenda), a xefatura do estado e a xudicatura: 15 mil xuizes e fiscais europeos (si 15 000) peden o indulto a Garzon, e isto non vai contra o goberno, que nun momento electoralista podería concedelo, senon contra quen perseguiu a Garzon, o Poder Xudicial e o Tribunal Supremo. Poderán mirar para outro lado, mas o feito é ese, a xustiza europea esta cuestionando á xustiza española.

Reducir todo o puzzle español de cuestions de clase (aumento da riqueza dos mais ricos, e a baixa dos salarios de tal maneira que no PIB hoxe as rendas salariais están por baixo das rendas de capital, sendo elas as que pagan o fisco) e cuestión nacional (desafio catalan, e despois o basco, e os problemas na Galiza) a un: "todos contra o PPSOE" só procura evitar ir á raiz dos problemas, un estado herdado do franquismo, adepto á OTAN e á UE, deixando todo numha das partes, o goberno.

Como esta mensaxe ven dos que, suponse, son as "extrema esquerda", aparecen como marxinais todos os discursos que van mais alo da contradicción "vella politica"/Bipartidismo, "nova politica"/cuatripartidismo; os discursos que poñen no centro o rexime do 78, e non só umha das suas partes, e non a mais importante, o goberno.

Podemos, hoxe, é o problema central para a reconstrucción dumha esquerda de clase, verdadeiramente transformadora; o seu papel esta claro: ser un freo para ese proceso, absorvendo as forzas que se poden liberar dos partidos que fracasaron na loita contra o rexime, ou ben porque facian parte del como IU, no seu flanco de esquerdas, ou ben porque se foron integrando nel, o BNG. Podemos recolle ós restos destas organizacións que rompen con elas pola direita, coa conciencia do "fracaso" das suas opcions de cambio.

Mas, todas aquelas persoas que valoramos xusto o contrario, que se esas forzas fracasaron foi por que cometeron os erros que hoxe levalles a Podemos, o electoralismo e aceptacion do rexime, a renuncia á mobilización social e, sobre todo, o cidadanismo, é dicer, a renuncia á poñer a loita de clases, a loita do traballo contra o capital, no centro, temos que poñernos á tarefa de construir esa alternativa desde a clase traballadora, para enfrentar a forma actual no que o capital a explota, o rexime do 78.

Non caiamos na trampa de cinguir o puzzle español á umha persoa ou umhas siglas, e non perdamos de vista que a "emerxencia social e nacional" da que falan alguns que pactaron con Podemos está xerada por un sistema, o capitalista, do que esas persoas e siglas son só umha parte.

A loita contra a parte (o arbore do goberno) que non nos impida ver o bosque do rexime e o capitalismo. Non caiamos en trampas que limitan a nosa loita.