No cadro da desmobilización social tras as grandes manifestacións dos pasados anos, que culminaran o 22M 2014 en Madrid e a dimisión do “vello” rei, era inevitable que no debate cara á Confluencia numha candidatura rupturista pesaran mais os interese dos aparellos e as cupulas cara a manter a suas estructuras partidarias, que as presión á unidade da poboacion traballadora. De feito, a todos eles encheuse a boca baixo o lema de "respostar á cidadanía", de facer a candidatura de "abaixo arriba", mas ningunha comezou o traballo por facer asembleas ou reunions dos activistas nos centros de traballo e de estudo, ou nos barrios e vilas, onde se decidira o programa e as candidaturas; pola contra, todo foise resolvendo en negociacións en petit comité.

Nón é comprensible que as duas forzas que constituiron AGE hai 3 anos, ANOVA e EU, baixo o eixo la loita contra a “emerxencia social e nacional” e pola ruptura co rexime do 78, agora pacten un acordo electoral cumha forza, PODEMOS, que ubicase sen lugar a dubidas como a garantía da “unidade de España”, da sua pertenza á OTAN e o mantemento das bases ianquis, e que non cuestione a privatización da educación o servizo dos interese da Igrexa, gran beneficiaria da educación concertada.

Coa candidatura En Marea, feita co aval de plataformas que como o Encontro Cidadan, en principio apostaban por un proceseo aberto e baseado nunhas primarias, a cupula de Podemos pretende a integración no rexime das forzas que nas municipais presentáronse como “o cambio” a nivel local.

Pola sua banda, a candidatura promocionada por Iniciativa pola Unidade, Nós-Candidatura Galega, e ainda que o BNG defenda oficialmente a ruptura co rexime, ten como eixo a constitución dun “grupo parlamentar” galego que supoña un lobbi de presion en Madrid, agrupando a sectores da direita burguesa galega (Coalicion Galega, Terra Galega, e ate certo punto, Compromiso por Galiza), nun acordo nacional sen un sentido anticapitalista. Non ten no seu ADN a loita da clase traballadora, senon que subordina a resolución das suas necesidades, e mesmo ás suas loitas, aos acordos con eses sectores do capital galego, con interese contradictorios cos dos traballadores e traballadoras. Este acordo supon poñér á CIG ao caron deles para construir umha nazon... Mas, desde CV preguntamosnos: umha nazón burguesa ou umha nazon obreira?

Por estes motivos, o pobo traballador galego fica, de novo, orfo dumha forza anticapitalista, que basee o seu programa nas loitas independentes da clase traballadora e o pobo contra as consecuencias da crise capitalista.
CV considera que existe umha terceira via, que recupere o fio vermello das experiencias da loita obreira e social galega (e internacional), do 72 e das folgas da Transición, das 11 folgas xerais baixo o rexime do 78, das loitas estudiantis contra a LOU e Nunca Mais, e mais recentemente, da aposta de sacar á rúa a politica qeu foi o 15M; o fio que une a todos estos procesos é a desconfianza cara as institucións e a confianza exclusivamente na loita social. Umha via que parta das loitas da clase traballodora e o pobo; do feito de que na Galiza o 70% da poboacion activa é asalariada, son obreiros e obreiras do metal, do textil, da madeira,... do mar, do comercio ou da Administración Publica, etc., que como clase teñen os seus interes proprios, que son o anticapitalismo e o socialismo.

O xiro cara Podemos de ANOVA e EU (AGE) e a politica interclasista do BNG clarifican a escena política e deixan a porta aberta ao xurdimento dumha organización verdadeiramente anticapitalista, socialista, na Galiza, que teña como eixo a ruptura co rexime do 78 e a defensa dos direitos nacionais da Galiza.

Para CV a necesaria tarefa de botar aos gobernos da Unión Europea nestas eleccions, polo seu caracter plebiscitario, abre as portas cara a preparar o post 20D e as inevitabéis loitas que sen dubida van se producir contra as politicas da UE, como demonstra o exemplo Grego. A disiuntiva é agrupar forzas tras aqueles que procuran a “reforma” da Constitucion, como pretenden a maioria das organizacións da esquerda, deixando sen tocar as institucions basicas do rexime, a Xefatura do Estado, o exercito e o poder xudicial; ou ben agrupar forzas pola “ruptura” coa constitución, como necesita a maioria do pobo traballador para garantir os seus direitos sociais e nacionais.

Nestas condicions, desde CV consideramos imprescindible abrir o debate do programa e a politica cara a organización dun POLO UNITARIO DA CLASE TRABALLADORA, desde os centros de traballo, estudo, dos barrios e vilas, que poña en valor as súas reivindicacions, como a derrogación da reforma laboral, a nacionalización das empresas en crise, a renacionlización dos servizos privatizados, etc. que se sumen ás exixencias dos direitos nacionais da Galiza, o non pago da debeda ou a defensa das liberdades politicas e sociais (direito ao aborto, derrogación das leis mordaza, de partidos, etc.).

Un Polo que rexeite os acordos cupulares e electoralistas dos ultimos meses, e poñan no centro a mobilización social, a sua autoorganización e a sua coordinación, como unico metodo de loita ao que se subordinan todos os demáis, como a conformación de candidaturas de unidade popular.

O post 20D comeza a prepararse agora mesmo