O "escrache feminista" que tivo lugar o 16 de maio en varias cidades do estado e en Madrid ás portas da sede do PP e da casa de Gallardón, súmase ás protestas que espontaneamente xorden nas rúas para enfrontar o acoso brutal ao que nos están sometendo.

A verdadeira cara deste réxime exprésase con cada decretazo, reforma e recortes impostos por este goberno en favor dos intereses da Troika e dos sectores máis reaccionarios da Igrexa católica, que xa están a saír a escena para defenderse con uñas e dentes.

Transición: un dereito democrático que non se chegou a conseguir

A reforma proposta polo Ministro de Xustiza para equiparar a actual lei coa establecida hai 30 anos, evidencia a gran mentira que supuxo a Transición española para o conxunto da clase obreira e popular e dos sectores oprimidos da mesma: mulleres, mocidade e nacionalidades. As restricións que queren impor e a penalización do dereito ao aborto son unha demostración máis da limitación aos dereitos democráticos que realmente supuxo a Transición. O esforzo daquelas mulleres que puxeron as súas esperanzas nela, e que loitaron pola igualdade e a liberdade de decidir sobre as súas vidas e os seus corpos, vese constreñido dentro dos límites deste réxime antidemocrático, a pesar de que nolo vendesen como a panacea da "moderna democracia europea". A realidade que vivimos as mulleres traballadoras dentro dun réxime herdeiro directo do franquismo, demostra que é imposible sequera manter os poucos dereitos conquistados en todos estes anos de loita dentro dos seus límites e que, por tanto, a única saída real está fóra del.

A Transición foi en realidade unha gran traizón, froito do pacto das direccións sindicais e políticas tradicionais do movemento obreiro coa burguesía e o aparello franquista, co obxectivo de frear o perigo revolucionario que viña da clase traballadora encabezando o movemento de oposición ao réxime. Por iso o operativo que se dispuxo promovía reformas controladas desde arriba, é dicir limitadas, que asegurasen a orde social burgués. E para que a propia debilidade do réxime non saíse á luz fíxose de forma parcial e ao redor da figura do propio rei que, a pesar de ser o alicerce central de continuidade e lexitimidade do réxime anterior, aparecía como unha moderna monarquía parlamentaria.

O discurso hipócrita da Igrexa católica

Vivimos, ou mellor devandito, malvivimos nun réxime sucesor do franquismo e das súas propias institucións e ideoloxía. Por iso a institución que xogou un papel máis activo na época franquista, a Igrexa católica, sae agora á palestra co seu séquito máis reaccionario, as asociacións prol-vida, para atacar os dereitos democráticos das mulleres, alegando a protección do dereito á vida dos "nenos non nados".

A hipocrisía da Igrexa non ten límites. Unha entidade que mantivo durante séculos a súa fortuna acabando coa vida de milleiros de inocentes; principal cómplice e responsable de miles de mortes de nenos, mulleres e homes asasinados durante o franquismo; cos hábitos ensanguentados e os petos repletos de riqueza allea, e atrévense a dicir que a normativa do aborto "se basea no absurdo ético e xurídico de que existe un dereito de alguén a quitarlle a vida aos seres humanos que van nacer" (cardeal Rouco Varela). Unha Santa Sé encubridora de pedófilos e traficantes de recentemente nados, promotora de negocios escuros e que no estado español é unha das maiores propietarias inmobiliarias. Unha Igrexa católica española que, ademais de estar exenta de impostos, benefíciase do erario público (cada ano recibe máis de 11.000 millóns de euros), mentres centos de familias son desafiuzadas e condenadas á miseria.

Negocio e saúde

A criminalización da interrupción do embarazo non salva vidas, senón todo o contrario. Aboca ás mulleres sen recursos, mulleres da clase traballadora, a acudir a lugares clandestinos, arriscando as súas vidas en condicións insalubres e sen ningún tipo de garantía, mentres as mulleres ricas poderán optar por pagar o que faga falta en clínicas privadas, estranxeiras ou non, para poder ter acceso a un aborto seguro.

O transfondo desta reforma da lei que queren aplicar é parte do novo modelo de explotación e da política de recortes do goberno, quitando dereitos aos máis desfavorecidos e negociando co sufrimento da clase traballadora. Forma parte da privatización da saúde e dos servizos sociais, coa única intención de sacar beneficios nas clínicas privadas, mentres nos rouban o dereito fundamental a decidir sobre a nosa sexualidade e a nosa maternidade.

Por iso a reivindicación democrática polo dereito ao aborto legal, libre e gratuíto, debe e ten que ser parte das reivindicacións de toda a clase traballadora na loita para derrubar a este goberno e este réxime corruptos. As nosas vidas non son moeda de cambio para seguir pagando esta débeda que non é nosa.