1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 (0 Votos)

120428 iveco2Galiza - Praça - “Si, é o mellor momento na historia do rugby galego”. Ignacio Cociña, presidente da Federación Galega, non ten dúbidas. Coincide no diagnóstico cos presidentes dos dous clubs máis importantes do país, o Universidade de Vigo Iveco Rugby e o CRAT da Coruña. “Estamos vivindo a nosa mellor etapa”, engade Alfredo López, presidente do equipo herculino, que xustifica con datos o seu argumento.


Galicia contou este ano, por primeira vez na historia, cun equipo na División de Honra. O Vigo acaba de conseguir a permanencia ao tempo que o CRAT regresaba á categoría B, a segunda do rugby español, logo de dez anos e mentres o seu equipo feminino acadaba o subcampionato estatal. “Non tiñamos referencia galega na elite e conseguimos facernos un oco entre os afeccionados ao deporte vigueses e de toda Galicia”, explica Ramón Babé, presidente dun equipo olívico que, como moitas das historias que arrodean ao rugby, ten moito de épico.

A piques de desaparecer en 2010, remontou até alcanzar a máxima categoría apoiado nun tándem técnico chegado de Nova Celandia, país de rugby por excelencia: un español emigrado que trouxo da man a Norm Maxwell, ex internacional dos All Blacks. Xunto a eles, Carlos Blanco, fillo dun galego e dunha maorí e ex triunfador no rugby de Australia. “Perdemos moitos partidos que deberiamos ter gañado, pero cumprimos o obxectivo da permanencia e gañamos o respecto dos rivais, que sempre nos dicían que mereciamos máis”, resume o presidente do Vigo. Na Coruña, o CRAT recuperou a categoría na que xa estivera hai anos e en categoría feminina é subcampión de España nun conxunto “con varias internacionais, catro campioas de Europa e xogadoras con experiencia en mundiais”. “Ás veces cóntoo e non mo cren”, recoñece López, que lembra que no seu club, os xogadores seguen sendo amateurs. “Non cobra ninguén”.

Vigo e A Coruña, A Coruña e Vigo. Ambos os dous conxuntos presumen de éxitos deportivos, pero tamén do auxe dun deporte minoritario, pero cun aroma especial. “A nosa vinculación con Galicia e o rugby galego foi total; sempre había compañeiros doutros equipos animándonos nos partidos ao igual que nós tamén os apoiamos a eles”, aclara Ramón Babé, que coincide co presidente da Federación. “Houbo un tempo no que cada un miraba o seu embigo, pero houbo un cambio grande; sabemos que se remamos todos na mesma dirección, as cousas irán mellor. A unión que temos en Galicia é fundamental”, asegura Ignacio Cociña, que cre que ten moito que ver que “directivos e membros da federación fosen compañeiros en equipos ou mesmo na selección galega”. O Universidade de Vigo conta con moitos xogadores formados noutras canteiras de Galicia e mesmo o fillo do fundador do CRAT xogou co equipo vigués varios anos. Pensar en rivalidades estilo Dépor-Celta resulta inxenuo.

“Non podía ser doutra maneira. Como non íamos apoiar ao Vigo? Hai unha rivalidade lóxica, pero imos sempre da man e axudámonos en todo o que podemos”, aclara o presidente do CRAT, que lembra os ánimos “de varios xogadores e técnicos” do Iveco no partido no que certificaron o ascenso ou o apoio de varios xogadores do equipo coruñés aos seus amigos do sur. “Para min, o ascenso do Vigo foi unha liberación; por fin Galicia tiña un equipo na elite; únennos moitas máis cousas das que nos separan”, resume.

Tamén os unen, por desgraza, as dificultades económicas. O éxito deportivo no rugby galego contrasta cos problemas para afrontar a vindeira tempada. A crise afecta a todo, tamén a un deporte minoritario en España, pero que presume de que o seu Mundial sexa o terceiro evento deportivo máis seguido no planeta. “Non temos garantido que poidamos competir na División de Honra B; precisariamos uns 50.000 euros para facelo en igualdade de condicións”, resume con dureza Alfredo López, que non agocha os problemas. “Sería unha pena, pero esta é a realidade”, insiste o dirixente do CRAT, que lembra que polo de agora “ninguén cobrou” no seu club e que só en desprazamentos a entidade tería que gastar preto de 30.000 euros. O prazo é até agosto, pero é optimista. Se non conseguen apoio, tamén o di claro: “Daquela igual a cidade non merece estar nesta categoría”.

En Vigo, o problema é idéntico e a cantidade necesaria roldaría o dobre da que precisa o club coruñés. O apoio incondicional dalgunhas administracións e empresas non é aínda suficiente, aínda que o dirixente do club prefire non falar demasiado do tema “para que non dea a impresión de que estamos queixándonos e chorando sempre”. “Estamos traballando e son optimista; sempre acabamos superando os atrancos”, insiste. O presidente da Federación recoñece as dificultades, pero confía “no bo facer das dúas xuntas directivas”. “Sería unha pena enorme que por falta de apoio non competiran onde merecen; vivir de subvencións acaba rematando mal e entendo que non é momento de pedir, senón de intentar captar todos os recursos posibles, pero deberíase valorar o esforzo que fai a xente do rugby en Galicia”, advirte. Refírese a aqueles xogadores que pagan a súa ficha sen case opcións a xogar, aos que poñen cartos do seu peto para o material ou para o terceiro tempo, ao esforzo altruísta de directivos... Pero tamén aos valores dun deporte que é admirado pola súa honestidade desde hai anos. “Non nos queremos comparar co fútbol, pero si podemos facelo con outros deportes que si conseguen apoio e quizais non teñen nin tanto seguimento nin tantos éxitos”, resumen os tres. Nin tanto exemplo que dar.

“Cando empezas no rugby, incúlcanche unha serie de valores fundamentais: a honestidade, o sacrificio, o compañeirismo, o respecto ao rival e ao árbitro... Seguimos mantendo ese amateurismo que se perdeu noutros deportes onde hai que gañar sexa como sexa”, insiste o presidente do CRAT, que lembra como nos partidos incluso se manda calar ao público se algún afeccionado insulta o despreza un xogador. “A diferenza co fútbol é abismal”. Ramón Babé, do Vigo, pon outro exemplo. “Na última final da Copa enfrontáronse un equipo de forte tradición castelá contra o Ordizia, unha vila vasca de maioría nacionalista. As dúas afeccións compartían cervexas e cánticos nas bancadas, algo impensable noutros deportes”, conta. “O noso é un deporte máis duro, pero moito máis honesto”.


Diário Liberdade é um projeto sem fins lucrativos, mas cuja atividade gera uns gastos fixos importantes em hosting, domínios, manutençom e programaçom. Com a tua ajuda, poderemos manter o projeto livre e fazê-lo crescer em conteúdos e funcionalidades.

Microdoaçom de 3 euro:

Doaçom de valor livre:

Última hora