Foto de Imagen en Acción (CC by-nc-nd/2.0/) - Homenagem a vítimas do franquismo.
Existe unha xeración de españois que foron vítimas dos crimes do franquismo e que sufriron o terror da ditadura; e outra xeración que apoiou aos golpistas e tiveron connivencia co réxime de Franco beneficiándose do mesmo.
Precisamente, os represores e os cómplices son os que prefiren que non se fale da Memoria Histórica, non vaia a ser que salga á luz todo aquilo que estivo silenciado e a sociedade reclámelles contas pendentes daqueles crimes de lesa humanidade.
O tempo mitiga a dor pero non fai esquecer unha inxustiza. O trauma de perder a un ser querido é imposible de esquecer e a angustia dos familiares se recrudece porque nin tan sequera poden levar flores ás súas tumbas, xa que descoñecen o paradero dos restos das vítimas.
Os golpistas non se conformaron con asasinar a xente inocente, previamente torturaban e vejaban ás súas vítimas, para logo darlles un tiro de graza e enterrar os seus corpos en cal vivo e ocultalos en fosas comúns, cunetas e lugares inaccesibles, para que ninguén os atopase e dese testemuño da matanza. Aos fascistas esquecéuselles o quinto mandamiento: "non matarás". Aquilo foi un xenocidio planificado, deixando huérfanos, viudas e esnaquizando miles de familias.
Adóitase dicir que "rescatar a memoria non só é rescatar ósos, senón as ideas polas que esas persoas están aí". É verdade, cando se exhuma unha fosa común detrás sempre hai unha historia dramática e persoas que se preguntan por que foron asasinadas. Recoñecer aqueles crimes e dar luz ao acontecido carrexa dar a razón á legitimidad da República ante o golpe militar fascista de xullo de 1936 e cuestionar a legalidad do réxime monárquico vigente emanado do franquismo.
Por esta razón, existen partidos políticos interesados en xustificar o fin do labor que realizan as asociacións memorialistas, non só queren impedir que se faga xustiza coas vítimas, senón que tratan de calar o silencio e con iso participar no engano dos criminais e sobre todo perseguen que non se reivindique a República, porque esta cuestión supoñería un perigo inminente ao chiringuito de poder político montado no 78.
O réxime xurdido trala morte do dictador Franco, elude a súa responsabilidade e incumple os Dereitos Humanos que esixe a ONU para dignificar ás vítimas e os seus familiares. O próximo 20 de novembro cumpriranse corenta anos da morte do dictador Franco e España para vergonza mundial, segue sen querer enjuiciar aos responsables dos crimes do franquismo e sen adoptar medidas suficientes para localizar o paradero dos 140.000 desaparecidos e os bebés roubados durante a ditadura. Ante esta impunidade, non cabe nin esquecemento, nin perdón, senón Xustiza.